Przystań

jestem jak piórko

w dzikiej przestrzeni

co stale unosi się i opada

czasem jak motyl

tańczę beztrosko

na płatku róży przysiadam

lub kroplą rosy

podmuchem wiatru

zniesiona z falą

gdzieś w morskiej toni

i tak do końca

wciąż nieświadoma

w czymże się dana

chwila roztrwoni

-iśka-

z jednorodnej gliny

formuje nas życie

wprawieni w ruch

pozbywamy się balastu

niektórym puszczają nerwy

jedni się śmieją

drudzy się skarżą

a Ty z sercem uwieńczonym

na krzyżu otwarłeś ramiona

bo miłość jak złoto

próbuje się w ogniu

i to co bólem przeszyte

czymś nowym się staje

-iśka-

dzieci jak kwiaty

uśmiechnięte pąki

otwierają wnętrza

darując pocieszenie

szczere małe serca

 jednocześnie bezbronne

między dobrem a złem

dla radości świata

jak kwiaty budzą zachwyt

dopóty słońca nie skradnie cień

kiedy ponad uniosę powiekę

i w pośpiechu pobiegnę donikąd

przedtem chwilą się jeszcze nacieszę

co mi czas podarował na dzisiaj

świat pod stopy rzuca obficie

tanie wizje z pierwszego tłoczenia

mami lukrem myśli ostygłe

bez pardonu wciskając schemat

często rządzą umysły przewrotne

jakieś marne światowe idee

i tak dziko bez końca się mnożą

w człeczej głowie w duszy i w ciele

sprytne sztuczki wabików codziennych

autostradę tworzą do piekła

wtedy liczy się pierwsza sekunda

za impulsem wszystko wymięka

jednak w sercu wyryte są słowa

co tęsknotą o duszę się biją

oczy skruchą się w żalu zasmucą

 nim się rzucę w ramiona po miłość

oderwani od celu

wciąż gonimy wiatr

dotąd zaplątani

nim dane  będzie

jeszcz przed świtaniem

przeżyć jeden zmierzch

usychamy tęsknotą

niespełnionych pragnień

siłą nowych złudzeń

jak głodne pisklęta

co łykają wszystko

byle głód oszukać

gdzieś zziębnięte serce

nagle bić przestaje

za późno na czułość

-iśka-

my żywi pracujemy na radość

siłą natężenia umysłu

zmysłami ciała

w pośpiechu za półszczęściem

mijamy wyciągniętą dłoń

czas  łaskawy się kurczy

ci co odeszli przed nami

umywali innym stopy

my żywi pracujemy na radość

siłą każdego oddechu

nienakarmionym pragnieniem

mijamy zziębniętą twarz

czas  łaskawy się kurczy

ci co odeszli przed nami

z godnością cierpieli

my żywi pracujemy na radość

twardo stąpając po ziemi

                                                                                                -iśka-

na wykwintnych stołach 

waży się ludzki los 

gdzie nie widać granicy 

ponad pępkiem 

na opuszczonej ziemi 

bezradność obnaża prawdę 

gdzie przepych 

ograbia ludzką godność 

za jedną garść ryżu 

uśmiech rozrzedza krew 

tak między nami 

zionie przepaść 

otwarte przebite serce 

ugodzone niewiernością 

w kokonie cierpliwości  

stwarza nowy świat

-iśka-

-iśka-