Na pustyni serca, Przystań

na pustyni ludzkiego serca

ścieli się czasem samotność

widzi tylko swój ból i łzy

i dla niej wstaje świt

na spękanej ziemi

samotność liże rozterki

w cieniu własnych myśli

niknie w przedsionku śmierci

i dla niej świeci rozgwieżdżone niebo

księżyc odbija światło

miewa krwawe zaćmienia

a jednak cieszy go życie w pełni

trzeba przejść własną pustynię

po widocznych śladach na piasku

jak inaczej uwielbić wschodzące słońce

kiedy mrok przykryje ziemię

-iśka-

Przystań