Za głosem serca, Przystań

Wznosić góry nad upadek Ikara. Mieć na sobie różowe okulary

i z nadzieją niezłomną się zmierzyć, daj mi Boże smak prawdziwej wiary.

Jestem tylko ziarenkiem piasku, tam gdzie wydmy pustynne się wznoszą,

albo trzciną na wietrze bujaną, gdy moje wargi nie wiedzą o co proszą.

Czemu rzeźbisz mi duszę boleśnie? Serce krwawi, gdy zaskoczy trwoga.

Po omacku prowadzisz bezpiecznie, choć niełatwa jest wcale ta droga.

Bunt się wzmaga wbrew Twojej woli. Legły w gruzach wszystkie plany marzenia.

Wymyśliłam innego Cię Boże i się dla mnie nie próbuj zmieniać.

Po co w ogóle serca nam biją? Na co wieżom jest czas i godzina?

Rytmem płynie znajoma muzyka, upomina się kara i wina.

Zdążę jeszcze nacieszyć oczy. Każesz Tobie ufać mój Boże.

Zdejmiesz brzemię nędzy i grzechów, gdy się zwrócę do Ciebie w pokorze.

Czasem boli nas własne sumienie,tylko prawda sercem poruszy.

Tak mi Boże czasem jest smutno, Twoja miłość

łzę każdą osuszy.

Dziś na nowo powstaje Twój portret w moim sercu Tatusiu kochany.

Byłeś zawsze tak dobry i mądry a ja Tobie zadawałam rany.

Świat się zmienia, gdy jestem z Tobą. Już inaczej wszystko wygląda.

Dziś nadzieja zielony ma kolor, znikła lista wymyślanych żądań.

Ty mi Ojcze za wszystko wystarczasz. Dajesz siłę i to co potrzeba.

Dzięki za to, że mnie wybawiłeś, przybliżyłeś moją duszę do nieba.

Czasu cofnąć nie można niestety, jednak nowy rozdział się pisze.

Dzisiaj wiem co jest najważniejsze, to Twój głos chcę w sercu usłyszeć.

-iśka-

Przystań