Mieć eden, Przystań

Tchnąć życie gdzie radość odeszła

balsamem być komuś na chwilę

z dumą się rozstać na zawsze

by uśmiech na dobre zagościł

przekreślić kultowe ambicje

co w popiół obrócą się przecież

osądy wyrzucić na śmietnik

i gestem przygarniać do siebie

przestać się gniewać za długo

w jedności tkwi ludzka siła

samotnych przytulić do serca

nie dawać nic zamiast siebie

cierpienie przyjąć na klęczkach

dać zgodę na lepsze jutro

nim zgaśnie tląca się świeczka

pokochać nim będzie za późno.

-iśka-

Przystań